football

 علم تمرین

در حالی که برخی از پیراهن های فوتبال 100? پلی استر هستند، همچنین معمول است که الیاف دیگری نیز با آن بافته شوند تا خواص آن را تغییر دهند. الاستین پلیمر دیگری است که اغلب مورد استفاده قرار می گیرد - که بیشتر به نام اسپندکس یا لیکرا شناخته می شود. در ساخت آن، ابتدا یک پیش پلیمر از ترکیبات گلیکول و دی ایزوسیانات تشکیل می شود که در نسبت 1:2 واکنش نشان می دهد. سپس این پیش پلیمر بیشتر با دی آمین واکنش داده و مایعی از پلیمر الاستین تولید می کند. مایع متعاقبا در یک سلول استوانه‌ای چرخانده می‌شود و در حضور گاز نیتروژن گرم می‌شود تا به رشته‌های پلیمری جامد تبدیل شود.

 

در حالی که الاستین به اندازه پلی استر قابل تنفس نیست، خواص مفید دیگری نیز دارد. یکی از این موارد این است که می توان آن را تا حدود 600 درصد از طول خود کشید تا در نهایت پاره شود، ویژگی که در بازی مدرن که در آن کشیدن پیراهن رایج است، بسیار مفید است. همچنین به راحتی به شکل اولیه خود باز می گردد.

 

آخرین نوع پلیمر که معمولاً در تولید پیراهن های فوتبال استفاده می شود پلی اورتان است. باز هم، این نام برای یک کلاس از پلیمرها است، نه یک پلیمر خاص. ما در واقع قبلاً در پست قبلی به پلی یورتان ها اشاره کرده ایم، زیرا آنها نیز یکی از پلیمرهای مورد استفاده در ساخت فوتبال هستند. پلی یورتان ها از ترکیباتی به نام ایزوسیانت ها و پلی ال ها ساخته می شوند. قسمت‌های میانی این مولکول‌ها را می‌توان تغییر داد تا پلی‌اورتان‌های مختلف با خواص متفاوت به دست آید. در پیراهن‌های فوتبال، آنها اغلب موادی هستند که حروف، اعداد و حامیان روی پیراهن از آن ساخته شده‌اند، اگرچه پارچه‌ها یا مواد دیگر نیز می‌توانند گاهی استفاده شوند. آنها را می توان با استفاده از یک سیلر حرارتی روی پیراهن چسباند و بر خلاف سایر پارچه ها، از مزیت مقاوم بودن در برابر آب برخوردار است.

 

البته، اگرچه در این پست روی پیراهن‌های فوتبال تمرکز کرده‌ایم، پلی استرها به‌ویژه در طیف وسیعی از لباس‌های روزمره یافت می‌شوند – بسیاری از لباس‌ها حاوی درصدی از پلیمر هستند. درخشش پلیمرها تطبیق پذیری آنها و طیف وسیعی از کاربردهای بالقوه آنهاست که در برخی از پست های آینده به بررسی آنها ادامه خواهیم داد.